Ta strona wykorzystuje ciasteczka ("cookies") w celu zapewnienia maksymalnej wygody w korzystaniu z naszego serwisu. Czy wyrażasz na to zgodę?

Czytaj więcej

Dr Marta Maleszewska z Wydziału Biologii UW główną autorką artykułu dotyczącego badań nad glejakiem wielopostaciowym

Glejak wielopostaciowy, najbardziej agresywny i śmiertelny nowotwór mózgu, pozostaje jednym z największych wyzwań medycznych w dziedzinie onkologii. W czasopiśmie „Cell Death and Disease” właśnie ukazała się praca „DMRTA2 supports glioma stem-cell mediated neovascularization in glioblastoma”, której główną autorką jest dr Marta Maleszewska z Wydziału Biologii UW. W publikacji tej naukowcy dokonali przełomowego odkrycia, które może zmienić oblicze walki z tą chorobą.

Badania przeprowadzone przez dr Martą Maleszewską, przy współpracy naukowców i klinicystów z Instytutu Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego, Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej Curie w Warszawie oraz Centrum Zdrowia Dziecka, zidentyfikowały rolę czynnika transkrypcyjnego DMRTA2 w patogenezie i progresji glejaka. DMRTA2, znany dotychczas głównie z udziału w różnicowaniu gonad i rozwoju układu nerwowego, wykazał zwiększoną ekspresję w tkankach glejaka o wysokim stopniu złośliwości.

Badania wykazały, że ekspresja DMRTA2 w glejaku wielopostaciowym koncentruje się wokół naczyń krwionośnych i komórek o wysokim potencjale proliferacyjnym, co sugeruje jego istotną rolę w procesach nowotworzenia Wyłączenie genetyczne DMRTA2 hamuje proliferację komórek nowotworowych oraz obniża liczbę i wielkość tworzonych in vitro neurosfer wzbogaconych o komórki macierzyste glejaka, odgrywające rolę w inicjacji nowotworu, a także oporności na chemioterapię. Ponadto, badacze wykazali, że nowotworowe komórki o właściwościach macierzystych wspierają procesy tworzenia naczyń krwionośnych w guzie, a proces ten jest zależny od DMRTA2.

Te przełomowe odkrycia mogą prowadzić do opracowania nowych strategii terapeutycznych, które mogą zmienić obraz walki z glejakiem wielopostaciowym. DMRTA2 może okazać się kluczowym biomarkerem oraz celem terapeutycznym, otwierając nowe perspektywy dla pacjentów dotkniętych tą potężną chorobą.